onsdag 31. desember 2014

Eit nytt år.

Ennå ein gong skal me "feira" nytt år. Mange av oss har gjort det mange gonger. Men det er liksom nytt kvar gong. Sjølv om dagen i morgon vert nokså lik dagen i går og i dag, kjennest det likevel nytt og annleis.


I alle år har det visst mana folk til litt ettertanke. Ofte har mange gitt nye og gode løfter om korleis det skal bli neste år. Og sjeldan vart dei haldne, ettersom folk seier.
Dette året kunne eg ha lyst til å ta fram nokre "saker" som er viktige nok for folket. Og eg ser det slik at dei er like viktige sjølv om somme ikkje vil fylgja dei eller høyra på det.


1. Politikk.
Den nye regjeringa har visst etter kvart gjort ein del feilsteg. Dei kjem med ei rekke framlegg som ikkje folk flest er samde i - slik ser det i alle høve ut. Demokrati tyder jo m.a. at folket styret, og då meiner ein altså fleirtalet av folket. Det blir ikkje demokrati om nokre få på ein fløy skal avgjera det meste.
Eg veit ikkje om nokon har kviskra Erna og Siv i øyra at det er lurt å føla seg fram litt på førehand før ein går ut med sakene. Men det burde dei gjera - ikkje minst for sin eigen del. Ein politikar skal jo ikkje berre få gjennom sine saker, han skal også ha goodwill i folket. Det er altså rådet frå ein ikkje-politikar nå.
I tillegg vil eg ynskja at dei må tenkja litt prinsipielt, både med omsyn til moral og kva som verkeleg er tenleg for eit folk. Nå har eg i tanke både den frie  marknaden og den liberale tankegangen som somme er så "begeistra" for. Er det verkeleg så at folk flest får det betre og godt med seg sjølv og andre om alle kranar vert opna - symbolsk meint. Fri flyt kan lett bli trældom. Og den er ikkje lett å stansa. Det var peikefingeren til dei som styrer.
Her er fleire "betente" saker oppe i tida. Det gjeld innvandrar, muslimar, Israel, olja og arbeidsplassar og pengar. Her er nok å ta av. Eg skal halda meg unna dei nå. Men kanskje litt varsemd er på sin plass her og.
2. Kyrkja.
På ein måte vart kyrkja løyst frå staten og blir det truleg meir og meir. Men kyrkja er ikkje fri likevel. For ho har visst aldri vore så bunden av folkemeininga som nå. Det kjem galluper om mist alt i dag. Det er eit nytt slag "demokrati". Her gjeld det ikkje at folkevalde skal styra. Her er det tilfeldige grupper og personar som styrer. Spørsmåla dei skal svara på er ikkje alltid like klåre, og dermed blir svara også diffuse.
Slik det ser ut nå, skal visst alt vera tillete i kyrkja nå. Somme vil ha kyrkja gjort om til eit slags kulturbygg der mest kvar ein får sleppa til. Det blir eit slags lokalt "Speaker's Corner" i Hyde Park i London. Alle kan stå fram der og seia stort sett det dei vil. Men då er det ikkje lenger ei kyrkje.
Som i politikken er her også snublesteinar og ømme saker. Det blir gjerne det når ein forlet den norma som Gud har gitt oss. Det treng ikkje vera store avvik før det går galt til slutt. Det er dei små avvik som er fårlegast. Få ser dei og skjønar kva fylgjer dei får. Og få vil høyra at det kan gå galt på den måten. Også her er det lettast å fylgja straumen. Folkemengda-og meininga skal jo styra, må vita.
Eg trur altså at løysinga for kyrkja generelt er så enkel som å gå attende til Bibelen. Det er ei gamal bok, og ho har vist seg at ho er slitesterk. Det er ikkje noko svar å seia at Bibelen er utdatert og for gamal. Det meste av den sunne maten må et, er også gamal. Men me trang det. Og den gamle boka står fast sjølv om somme hånar og ler og talar morosamt om henne. Folk flest må venda attende til Gud og hans Son og hans bok. Dei praktiske ting kan ein gjerne vera usamd i. Men læra er saka her. Bibelen må få ha ein avgjerande stemme i lærespørsmål og korleis livet som kristen er.
Det var altså eit ord frå ein lekmann.


3. Lekfolk og bedehus.
Eg har nokre tankar om det moderne lekfolket og bedehusa og arbeidet der. Men dei skal eg gøyma ei stund.
Men eg vil ynskja god nytt år til dei som er samde og dei som er usamde!

torsdag 18. desember 2014

Julefeiring.


Vår jul.

Av Nils Dybdal-Holthe.


I dei siste 40-50-60 åra har julefeiringa endra seg veldig mykje. Det er ikkje sikkert at alle (mange) tenkte over kvifor me har jul før i tida heller. Mange gjorde det truleg av vane også før kommersialiseringa kom. Gåver var viktige då og, sjølv om dei var heimelaga eller billige i kjøp.-


Men det var ein viktig skilnad: Folk flest hadde respekt (vyrdnad)  for at det var ei bibelsk fundert høgtid. Dei kritiserte den ikkje – stort sett – og motarbeidde ikkje det kristne i jula eller hånte det. Det har me sett i dei siste tiåra.


er ikkje julefeiring noko som er innsett av Gud – som eit slags sakrament. I så måte står me noko fritt om sjølve måten. Då er det viktig at det samsvarar med grunne til at me har jul – og ikkje gjer det motsette.


Ein del av feiringa i vår tid er julebord som nokre gonger går over fleire grenser. Det er dyrt for mange, og alkoholkonsumet kan bli høgt og dreg uti dei små timar. Det var ikkje jula sin intensjon.


Prispresset kan også bli stort, og her tenkjer eg særleg på dei med mindre inntekter enn andre. Borna sjølv snakkar saman om jul, både før og i etterkant. Og samanlikninga då kan vera sår for somme. Ikkje alle har mot til å forsvara seg og «ta igjen». Store, dyre og flotte gåver er heller ikkje naudsynlege og viktige. Det kan tvert om skapa ei forventing for ettertida der alle gåver skal vera kostbare, elles er det ikkje gåver.


Det kan altså vera ei god kristen jul med mindre økonomi og gull og anna stort. Det vil og kanskje gjera oss meir nøgde i kvardagslivet seinare. «Me kan ha det godt, med det som er smått».


er me inne ved det som er ei bibelsk jul. Tanken går til stallen. Og familien. Og det enkle. For i stallen låg Guds einborne son. Han var midtpunktet. Englane sa noko om grunnen til at han kom. Og dei vise menn kom frå eit anna land og viser at det som hende gjaldt mange andre, ja heile verda.


Og bodskapen frå Betlehem? Jo, det handla om frelse, om vårt åndelege liv, og om æva. Jul er ikkje berre noko jordisk, det er noko himmelsk. Det kan englane visa oss. Dei kom får Guds himmel med bod om dette. Jødane visste om det, det var notert i mange av bibelens bøker. Om det ikkje var mange jødar som visste om dette nett då, så var det slik likevel.


Gud hadde sendt sin Frelsar til verda. Og han er for alle som vil tru og fylgja han. Når det blir stort og viktig for oss, vil det jordiske og alt som fylgjer med det bleikna. Då kan jula også bli ein takkesong og tilbeding – ved sida av mat og familiefest og oppmuntring.


Då må vel forkynninga denne jula bli noko om dette. Å kalla folket attende til den første jula med tru på Jesus som vår eigen frelsar. Ta imot han i hjarta og byrja på eit nytt liv i samfunn med han. Ta fram Bibelen og ikkje berre lesa juleevangeliet, men ta ei stund kvar dag med Bibelboka og lesa i samanheng – t.d. frå Johannes-evangeliet. Då vil du sjå og kjenna at det er livets ord som gir liv. Det er grunn nok til å takka han kvar dag – for dette livet – det evige.


lørdag 13. desember 2014

Trusforsvar



Trusforsvar i ei ny tid.
Nils Dybdal-Holthe

Gud treng ingen advokat eller forsvar, blir det sagt. Og det er sant når det gjeld han sjølv. Og me kan heller ikkje vinna menneske for Guds rike berre med våre forklaringar.

Likevel treng folk å forstå den bibelske bodskapen rett. Mange mistyder bibel og kristendom, ofte på grunn av lite kunnskap, både reine fakta og Guds plan og meining. Difor kan apologetikk (trusforsvar) vera viktig. Den kan ikkje erstatta vanleg forkynning til omvending og tru, men kanskje vera eit mellomledd og supplement.

Her vil eg først peika på ei sak me ikkje må sjå forbi: Apologetikken må gå og går i fleire retningar eller grupper av folket. Jens Olav Mæland skil mellom defensiv og offensiv apologetikk  i boka «Ingen unnskyldning» i 1981. Det er den rolege typen og den angripande. Den første kan gjerne vera eit utvida vitnemål der ein gjev grunnar for trua vår. Den andre går meir til åtak mot dei ikkje-truande og set dei på val. Denne tanken kan me godt ha in mente i det fylgjande.

Me kjenner til medvitne ateistar og motstandarar av trua. Dei er ofte sjølvmedvitne og meiner dei har ei god sak: Det finst ingen Gud og dermed ingen kristendom. Alt er laga av menneske. Det har faktisk hendt at slike har blitt kristne, og dei vert ofte gode talsmenn for trua. Men dei treng gjerne lang tid med mykje samtale for å trengja ut av sin «rustning» og gripa nåden. Dei kan vera intellektuelle og vil venta ei teoretisk og intellektuell forklaring.

Ei anna gruppe er tvilarane – dei som vil tvila og nokre som ikkje kan anna. Dei første er kanskje vanskelege å nå av di dei alltid kan så tvil om alt. Dei andre treng enkle forklaringar om enkle tilhøve i første omgang. Somme av dei slit med nerver og gamle synder. Dei treng og lang tid. Her er ingen hastverkløysing.

Ei tredje gruppe er innvandrarane i Noreg. Muslimar er nå ei stor gruppe her i landet. Ekstra vanskeleg vert det når folk med andre religionar er delt i fleire grupper. I Islam har ein t.d. shia og sunnittar, og i tillegg såkalla sekter som achmaddiyya-rørsla. Sjølv om dei har mykje felles i trua, er dei ofte motsetningar og krev kanskje spesielle forklaringar. Det gjeld også buddhismen med to store retningar, hinayana og mahayana.

Alt dette kan vera ei stor utfordring når ein skal presentera evangeliet. Det har mange misjonærar erfaring med. Gjennom alt skal me ikkje gløyma at alt eigentleg er Guds gjerning. Luther skriv i katekisma til den tredje artikkel. Slik står det i ei gammal utgåve av Sverdrups forklaring: «Det er den Helligaands gjerning.» Det gir oss tryggleik på same tid som me blir små.

Likevel – Jesus sende læresveinane ut i heile verda. Det gjeld også oss. Med tanke på apologetikken skal eg nemna noko vesentleg her som faktisk gjeld alle: Først må me ta bort dei unødige snublesteinane og mistydingane. Her kan ei god forklaring av det Bibelen eigentleg meiner vera på sin plass. Ord kan lett mistydast, og serleg er lite kunnskap om bakgrunnen for kristen tru viktig. Det er ikkje berre tale om skapinga, men om syndefallet og dei fylgjer det fekk. Det er mangelvare hjå nordmenn også.

Og ikkje minst: Kva er evangeliet? Berre det kan gjera underet: eit syndig menneske går over frå åndeleg død til evig liv. Det er ikkje mindre enn dette det gjeld. Og det hender når Kristi kors blir forkynt, slik Paulus skriv i Korinterbreva. Det vil alltid vekkja anstøyt, men Pauli gjerning viser at nokre av dei kan vinnast. Apologetikken kan ikkje frelsa folk, men rydda bort nokre steinar og peika på den rette vegen.

Til sist: Eg meiner ikkje at det berre er dei «profesjonelle» som kan vera apologetar i denne meining. Det kan mange. I familie og daglegliv.

torsdag 20. november 2014

Guds Bibel.



Bibelen - Guds bok.



Bibelen er ikke som andre bøker. Både i form og innhold er boken annerledes. Du trenger ikke sammenligne den med så mange andre før du ser det. Ja, du kan ta så mange bøker du vil og se etter. Det gjelder lærebøker så vel som romaner og lett lektyre.

Og Bibelen selv sier noe om det. Vi har flere bibelvers som viser hvorledes boken er og hva den vil. La oss først ta dette:

«For Guds ord er levende og virksomt (kraftig) og kvassere enn noe tveegget sverd. Det trenger igjennom helt til det kløver sjel og ånd, ledd og marg, og dømmer hjertets tanker og råd.»  Hebr. 4, 12f.

Guds ord blir sammenliknet med flere ting i Bibelen. Her er det likt et sverd. Og det minner oss om krig og kamp og strid. Hvem skal seire? Når Bibelen blir sammenliknet med et sverd, er det åndskampen i verden som kommer i fokus. Da må vi ha et sterkere våpen enn den menneskelige tanke og fornuft. Det strekker ikke til.

Jo nærmere vi kommer den siste tid og bl. a. Antikrists rike med dens åndskamp, til mer tilspisser denne striden seg. Og den blir hardere med årene. For Antikrist vil virke inn på alle områder i menneskelivet og verden. Til slutt vil han erobre selve kirken og ta mange til fange, åndelig talt.

Der menigheter og Guds folk ikke er bibeltro, vil Anti-Krists ånd lettere komme til og få makt. I vår tid begynner denne påvirkningen allerede i skoletiden. De bøkene som brukes, og skal brukes, er fulle av bibelkritikk og dermed anklager mot sann kristendom. Derfor må vi være på vakt på alle områder.

Verden krever stadig bevis, for alt skal være vitenskapelig. Mange vil ikke tro før de ser håndfaste bevis. Men i Guds rike er det annerledes. Og vi kan ikke gjøre noe med det. For Gud har ordnet det slik at her gjelder troen og ikke fornuften. I en rettssak og før dommen får den anklagede ordet. Hva kan vi svare i en så alvorlig stund? Har vi noe annet enn det Gud selv har sagt? Personlig kan jeg bare si: Jeg tror fordi det står skrevet. Og hva sier Guds ord om seg selv – andre har jo ingen myndighet til det.

1. Guds ord er levende.

Guds ord er det samme i dag som før. Til alle tider har det vært likt og like viktig og gyldig for menneskene. Ikke alle ser dette og misser dermed både velsignelse og hjelp i livet. For, ”den Gud som var på Mose tid er likedan i dag.”

a) Bibelen er dermed uforanderlig. Den er ikke ”tidsbestemt” slik mange vil ha det til. Det kan nok være enkelte ting som var skrevet for en bestemt folkegruppe og tid, f. eks. i den gamle pakt. Men generelt sett er Bibelen uforanderlig.  1. Pet. 1, 23-25 sier noe om det. Her taler han først om gress som visner og faller av. Det blir til intet. ”Men Herrens ord blir til evig tid,” sier han. Da har den evig gyldighet og forplikter alle mennesker.

Jesus sa det samme. I Bergprekenen slår han det fast: ”Før himmel og jord forgår, skal ikke den minste bokstav eller en eneste tøddel i loven forgå, før det er skjedd alt sammen.” Mat. 5, 18. Derfor skal vi være forsiktige med å forandre noe i Bibelen, slik man kan gjøre ved å tolke alvoret bort f. eks.

Og Bibelen blir avsluttet med å si det så sterkt som det går an: ”Dersom noen legger noe til dette, da skal Gud legge på ham de plager som det er skrevet om i denne boken. Og dersom noen tar noe bort fra ordene i denne profetiske bok, da skal Gud ta bort hans del fra livets tre og fra den hellige by, som det er skrevet om i denne bok.” Åp. 22, 18-19.

Det uforanderlige skal vi ikke forsøke å forandre.

b) Bibelen er livgivende. Slik Jesus med et ord kunne reise opp døde mennesker, kan ord fra Bibelen gi åndelig liv til åndelige døde. Alle mennesker er åndelig døde av natur. Ef. 2, 1f. Verken våre egne gjerninger, gudsdyrkelse eller de største offer kan frelse et menneske. Det er lovens gjerninger som ikke har kraft i seg.

Vi som er blitt frelst av nåde, har opplevd litt av det: Da alt så forgjeves ut og vi ga opp alle forsøk på å bli frelst og få fred i sjelen, hørte eller leste vi et ord fra Guds bok. Det hadde evne i seg til å løse oss fra synden og dommen. Ved troen på Jesus fikk vi sjelefred. Håpet ble tent i vårt hjerte: Himmeldøren er åpen, og jeg skal få være med inn der. ”For ordet forkynner at mine synder kommer han aldri mer i hu.”

Kol. 2, 13 sier det klart: ”Også dere var døde ved deres overtredelser og uomskårne kjød. Men Gud gjorde dere levende sammen med Kristus, idet han tilga oss alle våre overtredelser.” Grunnlaget for frelsen er Jesus og hans død på korset, som v. 14 taler videre om. Så er det ikke jeg som skal gjøre det. Frelsesverket er allerede ferdig. Vi kan få tro og ta imot alt dette.

2. Bibelen er kraftig.

Det er ikke kraftig i den betydning at alt det Bibelen taler om skjer automatisk. Da ville hele verden vært frelst. For Gud vil det. På en måte er Bibelen som mat: vi får bare nytte av det som vi tar til oss. Derfor er det så viktig å lese mye i Bibelen. Da ser du stadig nye ting som du får lov å tro. Det blir din eiendom.

Men vi kan si noe om kraften i Guds ord:

a) Gud står bak ordet – det er hans ord. Og det sier oss at vi har med Gud å gjøre i vårt liv. Guds ord har dermed Guds egen kraft i seg. Og den viste han første gang ved selve skapelsen. Et ord fra ham var nok til å skape alt. Og dette ordet har samme gyldighet og kraft i seg i vår tid.

b) Guds ord kan løse syndere fra synden og selveste dommedag. Frelse er frelse fra synd, det er den store hindringen og skilleveggen mellom oss og Gud. Bibelen forteller at det var en som tok vår dommedag på seg. Videre sier Guds ord: ”Den som kommer til meg, vil jeg slett ikke støte ut.” Joh. 6, 37. Og i Jes. 1, 18 kommer innbydelsen: La oss gå i rette med hverandre – for å ta et oppgjør med vår synd. Da må vi kalle synden for synd og ikke unnskylde den. Gud må få rett og vi innse at vi er skyldige. Jesus sa også: Sannheten skal frigjøre dere. Joh. 8, 32. Guds ord om Jesus kan frigjøre deg uansett hvor skyldig du er når du slipper ham til. Han har kraft til det.

c) Gud kan bevare oss i troen på Jesus, det sier Ordet. Han tilgir og hjelper oss hele livet så sant vi er av sannheten. Og Guds ord veieleder oss og gir oss råd om hverdagslivet vårt og tjenesten vår her i verden. Joh. 10, 28-29.

3. Bibelen er skarp.

Den er skarpere enn noe tveegget sverd, står det. Det taler om to vesentlige ting ved Guds ord. Jfr. Hos. 6, 1.

a) Først dømmer den oss og avslører vårt indre liv. Den viser oss synda i alle former og avkler oss vår egen rettferdighet. Den godtar ingen bortforklaringer eller unnskyldninger. Og den er så skarp at den sier rett ut: Du skal dø i synden, du går evig fortapt om du ikke omvender deg. Bibelen sier mye av utgangen av livet. Dens budskap er ikke slik mange mennesker mener og tenker den er. Den er ikke lys og noe vakkert og sommerlandet, som man taler om nå. Den sier at vi skal gjøre regnskap for våre liv for den Allmektige Guds åsyn. På dommens dag skal alle mennesker møte fram, døde og levende. Se her Åp. 20, 12-15.

b) Dernest frigjør den fra synden. Den er så skarp at Bibelen viser oss dette: Gud kan og vil løse alle syndere fra all skyld og skam om de kommer til ham. Det var jo Jesu gjerning, slik vi ser det i Luk. 4, 18 og i profetien i Jes. 61. Og Johanne skriver om dette slik: ”Til dette er Guds Sønn åpenbart at han skulle gjøre ende på djevelens gjerninger.” 1. Joh. 3, 8.

Det betyr at den største synder kan bli frelst. Det er ingen begrensninger til det. Jesus kan løse deg fra de styggeste og verste synder som kan nevnes. Kjeltringer av alle slag kan komme til Jesus, og de blir mottatt på samme måte som konger og storfolk. Gud gjør ikke forskjell på folk. Av bare nåde gir han oss hele frelsen og ikler oss Guds rettferdighet som er fullkommen.

Har Guds ord blitt din eiendom slik? La Gud vise deg alt det onde og så forkynne deg alt det gode. Frelsen er din. Du får den gratis.
Amen.


mandag 17. november 2014

Dei siste dagar?

Det skjer så mykje i verda i dag, og mykje av det stemmer godt med bibelske profetiar om endetida. Nå har folk sagt det mange gonger før, særleg ved store katastrofar eller hendingar: Nå kjem Jesus att! Slik var det t. d. i 1905. Då tala dei mykje om Jesu atterkome og dei siste tider. Under siste verdskrigen var det også slik. Eg hugsar korleis dei vaksne sat og tala om profetiane i t.d. Esekiel 37f.
Likevel: Det ER noko sant i dette. Det er faktisk teikn på at me er vakne. Og me må ikkje slå oss til ro med at dette er sagt før. Bibelen seier at det kjem ein siste dag på jord. Og me skal minna folk om det gong etter gong. Blir denne påminningta slutt, kjem søvn og åndeleg død.

Høyr det difor igjen: Det er fleire ting som talar for at tida er nær. Me kan ta feil om tidspunktet, det har Jesus sagt noko om. Men han vil at me skal vita når det er nær-. Israel er i brennpunktet som aldri før. Me høyrer om krig og uro. Naturkatastrofar kjem i mange land. Jfr. Mat. 24.

Og mest av alt: Den åndelege situasjonen er uklår, og pila peikar nedover. For hundre år sidan var det kanskje slik at dei lærde var liberale. Nå er lekfolket blitt det meir og meir. Guds ord er ikkje autoritet for mange. Det er alvorlege teikn i tida. Lat oss venda attende til Gud og hans ord og vilje. Det er vegen.
NDH.

fredag 16. mai 2014

Norge - -

Norge, 17. mai og Gud.
Det er nasjonaldagen vår, 17. mai- Me fekk ny konge og ny grunnlov - og somme trudde at det ville bli slik framover. Ei heilt ny tid skulle ta til i 1814. Det gjorde det og på ei vis, om ikkje nett slik alle ville tru og vona.

Napoleon skapte problem. Han herja i Europa i fleire år og la mange land under seg. Men i Russland knekte han mest nakken, slik Hitler gjorde seinare. Folket hans, soldatane, døydde i tusental. Og stormaktene kasta lodd om Norge. Me skulle gå frå Danmark - o g til Sverige. Likevel vart tilhøvet til Sverige eit anna, me vart nok eit friare folk og noko meir sjølvstendig enn i einevaldstida under Danmark. Me skulle ha felles konge med Sverige. Og det gjekk stort sett bra.

17. mai skulle me halda - som feiring av grunnlova. Det hadde vore lover i Norge før, heilt frå Gulatingslova m.fl. Men nå kom ei hovudlov for landet som skulle setja kursen framover. Og denne lova gjaldt berre Norge. Grunnlova er noko norsk. Den var nok påverka av andre land og lover, men her vart ho sett inn i norske fjell og fjordar.

Men Gud? Var han med. Eller var det berre Dovre-fjellet dei tenkte på?

Om ikkje Gud er nemnd så mykje, er han der. Den gjennomsyra det som vart skrive og vedteke. Ikkje minst skuldast det dei 14 prestane som var på Eidsvoll. Og mange av bøndene som møtte fram der var nok gudfryktige. Skysskaren som frakta ein stormann til Eidsvoll frå Oslo er truleg representant for mange sin tankegang. Han sa: Hugs at Gud er attåt! Haugianervekkinga hadde gått over landet i åra før, og folk tenkte i andre banar enn før. Dei rekna ikkje berre med hånda, men med Ånda.

I dag ser me kanskje det motsette. Folk flest og dei leiande reknar mykje med det menneske kan makte og teknikk og data skal hjelpe dei med det. Det er på tide å tenkja som ein songar:

Får Gud ikkje vera bygningsmann, me fåfengt på huset byggja.

Folket må attende dit, også regjering og storting.

Det var nok svake punkt i grunnlova, t.d. om jødane. Det er ein skamplett me tek inn over oss. Men det hindrar oss ikkje i å sjå stort på denne lova. Den var og er viktig for oss.

NDH.

fredag 28. mars 2014

Forkynning.



Vår forkynning.
Eg har høyrt ein del forkynning i kyrkjer og bedehus i mange år. Det som altså slår meg , er at talen om konkret synd har stilna mykje av.

Ein talar nå om menneskeleg godleik og hjelpsemd. Mange talar villig om tilgjeving. Og Gud gjev alltid det, seier dei. For Jesus døde for oss.

Då spør eg: Kvifor skal me ha tilgjeving når me ikkje høyrer at me har synda mot Gud? Det er dette saka gjeld. Alle veit at dei har feiltrinn i livet og gjort noko galt mot andre. Men veit folk at dei står skuldige for den heilage Gud? Og det er me, sjølv om me ikkje tenkjer på det. Ein gong skal me svara for alt det me er og har gjort. Då nyttar det ikkje med gode gjerningar eller tårer.

Det skal sterk lut til å vaska synda bort frå oss. Det eine me treng er Jesu blod. Men då må prest og lekmann tala slik at folk ser si synd mot Gud, at dei treng denne tilgjeving frå Gud.. Og det gjeld Guds vilje med oss, både at folk ikkje trur og alt det me har gjort mot Guds bod. Det er sona hjå Gud, men du og eg treng tilgjeving for det. Eg saknar denne sterke tonen.

Nils Dybdal-Holthe.

tirsdag 4. mars 2014

Gud og helvete.



Gud og helvete.


Gong etter gong kjem spørsmålet opp: Korleis kan ein god Gud kasta folk i fortaping? For tanken er det umogleg å skjøna. Og det er vanskeleg å forklara det logisk.

Kan eg berre få nemna ein ting her: Me må ikkje gløyma dette: Fortapinga heng saman med syndefallet. Utan å sjå det, kan me ikkje skjøna Guds handlemåte. Det viser klårt at mennesket sjølv vel å gå bort frå Gud og er sjølv skuld i sin lagnad. Paulus si forklaring viser at det gjeld alle menneske. Rom. 5. Utan det bibelske grunnlag vil me aldri skjøna noko av Guds tankar.

Det er vondt at folk går fortapt, mange eller få. Men det er ein realitet. Og det må me forkynna – i kjærleik og omsut, men med alvor.
(Lesarinnlegg i Dagen 4. mars 2014.)

Nils Dybdal-Holthe.