Kristendom etter 21. mai.
Mange røyster har tala sterkt
om det som hende 21. mai då Grunnlova vart endra så radikalt: Luthersk
kristendom er ikkje lenger ein
hovudpillar i Noreg. Kva har det å seia for folket? O.H. Kydland har ei god
gjennomgåing av Bj. Hareide si bok om dette temaet frå 1956 (Dagen 7/6-12).
Eit hovudspørsmål nå er:
Korleis går det med den kristne lære og tru og liv i landet? Er alt tapt? Noko
er tapt, det er klårt. Det låg ein tryggleik i at landet skulle vera eit
kristent rike. Me har skræmande døme på korleis det går når religion og tru
vert radert bort (Sovjet, Kina m.fl.).
Det kristenfolket ikkje skal
gløyma i vår situasjon nett no er dette: Me har fridom i landet til å forkynna
og læra og leva etter Bibelen. Det er først om det vert teke bort, at den
verkelege fåren kjem. Difor skal me nytta tida no til det.
Organisasjonsbygging er
viktig nok, men den må ikkje bli målet. Det er forkynninga av Guds ord som
bygger Guds rike. Då må forkynnaren framom alt ha eit brennande hjarta. Mykje
kunnskap kan lett gjera folk store i seg sjølv. Det brennande hjarta er lite.
Det tenkjer som William Booth gjorde (stiftaren av FA): «Gå etter sjeler, og gå
etter dei verste.» Det er ikkje nok med stormøte og konsertar og stemne. Guds
ord skal inn i kvardagen og forkynnast dagleg i bygd og by.
Nils Dybdal-Holthe.
(i Dagen 13. juni 2012.)
(i Dagen 13. juni 2012.)
